Żałoba jest normalną reakcją na śmierć kogoś bliskiego. Jest szczególnie trudna, gdy śmierć nastąpiła nagle. Łatwiej ze śmiercią bliskich radzą sobie ci ludzie, którzy wiedzieli wcześniej o chorobie osoby zmarłej.

Czas żałoby to czas rozstania, opłakiwania, żegnania się na zawsze. To też czas kontaktu ze sobą samym, ze swoją ciemną stroną, ze smutkiem, rozpaczą, żalem, złością, buntem. To wyjątkowy moment w naszym życiu, gdy potrzebujemy, by ktoś zaopiekował się nami, był przy nas, wspierał, słuchał i milczał, gdy tego potrzebujemy. Czas smutku trwa tyle ile potrzebujemy, jednak przyjmuje się, że jest to rok do dwóch lat.

Początkowo, po starcie bliskiej osoby jesteśmy w szoku, nie chcemy przyjąć tej informacji, zaprzeczamy, niedowierzamy. Często mamy dużą trudność w kontaktowaniu się z innymi ludźmi. Później, podczas pogrzebu i chwilę po nim następuje uspokojenie i opanowanie, które często jest pozorne. Dalej przeżywamy ból psychiczny, z trudem wykonujemy nasze obowiązki, izolujemy się od ludzi. Możemy też odczuwać złość na osobę, która nas opuściła. Często nosimy w sobie poczucie winy i krzywdy. Pojawia się też pustka, fizyczna i psychiczna, czujemy się osamotnieni. Po pewnym czasie następuje powrót do normalnego życia, do pozytywnego nastroju, do aktywności i do ludzi.

Psychoterapia jest potrzebna, gdy stan żałoby się przedłuża, gdy nie potrafimy wrócić do obowiązków życiowych i zawodowych, gdy zbyt długo zaniedbujemy bliskich. Psychoterapeuta wysłucha smutku, pozwoli się wyzłościć, da czas na pustkę i powoli pomoże odbudować świat na nowo.