Człowiek cierpiący na uogólnione zaburzenia lękowe przeżywa nadmierny niepokój i obawę w sposób ciągły. Jest to głównie zamartwianie się o coś, np.

• o finanse,
• o relacje,
• o stan zdrowia,
• o naukę czy pracę,

przy czym musi ono wystąpić w minimum dwóch sferach z czterech wymienionych. Odczucie niepokoju jest trudne do kontrolowania, zabiera dużo czasu, a jego intensywność jest niewspółmierna do rzeczywistości. Szczęśliwie niepokojowi nie towarzyszą ataki paniki, fobie czy obsesje.

Zdiagnozowanie uogólnionych zaburzeń lękowych wymaga, by trwały one dłużej niż sześć miesięcy i muszą wystąpić minimum trzy objawy spośród wymienionych poniżej:

• poczucie spięcia lub napięcia lub bycia na granicy wytrzymałości,
• łatwe męczenie się,
• trudności w koncentrowaniu się lub poczucie pustki w głowie,
• drażliwość,
• zwiększenie napięcia mięśni,
• zakłócenia związane ze snem (trudności z zasypianiem lub wybudzanie się lub niesatysfakcjonujący sen).

Ponadto wcześniej trzeba wykluczyć problemy z tarczycą, hiperwentylację, działanie leków czy narkotyków.

Co pomaga w leczeniu lęku uogólnionego?

Skuteczne w radzeniu sobie są: relaksacja, ćwiczenia fizyczne, odpowiednia dieta. Psychoterapeuta zaproponuje również tworzenie pozytywnej mowy wewnętrznej, zmianę błędnych przekonań na korzystne dla nas, odbudowanie poczucia wartości. Psychoterapia będzie się skupiać na podnoszeniu poczucia własnej wartości oraz rozwijaniu umiejętności  wyrażania emocji, co wydaje się kluczowe w leczeniu lęku niezależnie od jego rodzaju.