Jest to lęk lub niepokój związany z minimum dwiema sytuacjami z wymienionych poniżej:

• korzystaniem z środków komunikacji publicznej (samochodów, autobusów, pociągów, kolejek metra, statków, samolotów),
• przebywaniem na otwartych przestrzeniach,
• przebywaniem w zamkniętych pomieszczeniach (sklep, kino, restauracja, dom, ale też w miejscach ograniczonych jak tunel czy most),
• przebywaniem w tłumie lub staniem w kolejce,
• przebywaniem samemu poza domem.                                 (za DSM-5)

Dodatkowo, ażeby stwierdzić agorafobię lęk musi być nieadekwatny do zagrożenia i utrzymywać się co najmniej sześć miesięcy.

Osoba cierpiąca na agorafobię obawia się, wręcz unika sytuacji wywołujących niepokój, mając przekonanie, że ucieczka lub uzyskanie pomocy będzie utrudnione lub niemożliwe. Trzeba zaznaczyć, że dotyczy to również lęku przed wystąpieniem czegoś, co zawstydza, np. osoby nietrzymające moczu mogą bać się wychodzić z domu, by nie narazić siebie na krępującą sytuację.

Czasem człowiek doświadczający tego rodzaju lęku w samotności, jest w stanie uczestniczyć w sytuacjach dla siebie trudnych, gdy obok jest druga zaufana osoba.

Do agorafobii może dołączyć się depresja, ponieważ człowiek ma poczucie, że znalazł się w sytuacji, nad którą nie ma kontroli lub której sam nie może zmienić.

Pomocne w leczeniu tego rodzaju lęku będzie aktywność fizyczna i odpowiednie odżywianie. W trakcie psychoterapii można nauczyć się technik radzenia sobie z napadami paniki, metod relaksacji, radzenia sobie z lękiem małymi krokami (desensytyzacja), zbudować pozytywny dialog wewnętrzny. Bardzo ważna jest też praca nad zmianą błędnych przekonań oraz rozwijanie umiejętności wyrażania emocji i asertywności, dzięki czemu podniesie się poczucie wartości.

                                      źródło E.J. Bourne „Lęk i fobia.Praktyczny podręcznik dla osób z zaburzeniami lękowymi”.